Ξαπλώνεις κάτω από την ομπρέλα, αλλά αντί για ένα περιοδικό και μια κρύα καϊπιρίνια, κρατάς το κινητό και στέλνεις οδηγίες στο γραφείο; Tότε πάσχεις κι εσύ από το σύνδρομο ενοχών λόγω ελεύθερου χρόνου, την ασθένεια που καταδιώκει τους busy ανθρώπους ακόμη και στην παραλία.
Όταν πρόσφατα είπα σε μια φίλη ότι πέρασα μια ολόκληρη Κυριακή κάνοντας ταβανοθεραπεία, διαβάζοντας εφημερίδες και βλέποντας CSIκαι LawandOrder, νομίζω ότι πιο πολύ με λυπήθηκε για την αδράνειά μου παρά με ζήλεψε για την κυριακάτικη απραξία. «Μα δεν υπάρχει κυριακάτικη απραξία! Είναι χαμένος χρόνος...» - αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της, γιατί το κινητό της χτυπούσε διαρκώς. Το handsfreeείναι προέκταση του σώματός της και αυτό είναι ένας λόγος που κανένας πια από την παρέα δεν θέλει να την παίρνει μαζί στις διακοπές.
Το γεμάτο πρόγραμμα είναι ένα είδος διαστροφής. Άποψη που συμμερίζονται στο τέλος της ημέρας όσοι αγχώνονται για να τα προλάβουν όλα. Εγώ τρέχω από τη δουλειά στην Εφορία και μετά στο σούπερ μάρκετ ή στο μάθημα χορού, να πληρώσω το κινητό εγκαίρως, να κάνω εκείνη την έξτρα δουλειά για να ενισχύσω τα οικονομικά μου, να στριμώξω και μια επίσκεψη στους γονείς που γκρινιάζουν ότι χάθηκα τελευταία, να βρω χρόνο να σιδερώσω εκείνη τη στοίβα που κοντεύει να κλείσει την είσοδο, να φέρω με το ζόρι τον υδραυλικό που τον κυνηγώ δυο μήνες, να πάω και σε εκείνο το σημαντικό ραντεβού δείχνοντας φρέσκια, δροσερή, ξεκούραστη και φρεσκοσιδερωμένη.
Ι want to break free
Τις περισσότερες φορές γκρινιάζουμε για το χρόνο που δεν μας περισσεύει. Ονειρευόμαστε διακοπές, άσκοπες βόλτες, ατελείωτους καφέδες. Ζηλεύουμε τους συναδέλφους που ετοιμάζουν βαλίτσες, τους μπολιάζουμε με ενοχές που μας αφήνουν πίσω και συνεχίζουμε να τρέχουμε με αμείωτους ρυθμούς. Αλλαγή σκηνικού. «Πρόσεξε τι ονειρεύεσαι», έλεγε ο Νικ Κέιβ σε ένα στίχο. Βρίσκεσαι σε παραλία, διακοπές. Έχεις προγραμματίσει αυτό το ταξίδι δυο μήνες πριν. Η πρώτη σου κίνηση είναι να πάρεις τηλέφωνο τους συναδέλφους που έμειναν στο γραφείο. Στη συνέχεια, θα αρχίσεις να ανησυχείς αν έκλεισες τα πάντα στο σπίτι σου. Αργότερα θα ξεκινήσεις να υπολογίζεις τα χρέη σου. Το σκηνικό σε αφήνει παγερά αδιάφορη. Το γεγονός πως πάσχιζες δυο μήνες για να πάρεις μια εβδομάδα άδεια, το ξέχασες. Ήταν μέρος των στόχων σου, επιτεύχθηκε. Τώρα μπορείς να ανησυχείς για την επόμενη ημέρα.
Ακόμα κι αν δεν έχεις ατζέντα, θα έχεις σίγουρα μια μικρή φωνή στο βάθος του μυαλού σου που σου λέει ότι έχεις ξεχάσει να κάνεις κάτι ακόμα, ότι δεν πρέπει να αφήνεις το χρόνο να πηγαίνει χαμένος, ούτε ίσως εκείνο το μισάωρο πριν αποκοιμηθείς με το dvdνα παίζει. Μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος; ΠΗΓΗ:madamefigaro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου